WSPÓŁPRACA NEUROLOGOPEDY I ORTODONTY

Holistyczne podejście sprawia, że specjaliści z różnych dziedzin podejmują współpracę, aby kompleksowo i przede wszystkim skutecznie pomagać swoim pacjentom. Dzięki temu w procesie terapeutycznym/leczniczym możliwe jest ustalenie oraz wyeliminowanie przyczyn danego zaburzenia, wówczas terapia/leczenie są efektywniejsze, a rezultaty podejmowanych działań trwalsze.

Terapia miofunkcjonalna

stanowi istotny element leczenia ortodontycznego. Zaburzenia miofunkcjonalne przejawiają się wadliwym wzorcem ruchowym języka i warg podczas połykania, nieprawidłowym torem oddechowym, niekorzystnym napięciem mięśni w obszarze ust skutkującym między innymi niewłaściwą pozycją spoczynkową języka.

Możliwe objawy zaburzeń miofunkcjonalnych:

  • ustny tor oddechowy,
  • otwarte usta (niemożność domknięcia ust) bądź niewłaściwe domknięcie,
  • zaburzone pozycje spoczynkowe: żuchwy (zbyt mocno odwiedziona od szczęki/poruszająca się w płaszczyźnie poziomej), języka (język napiera na zęby lub leży między zębami) oraz ust,
  • pogrubiona i zaczerwieniona, często wilgotna warga dolna,
  • nadmierne ślinienie, zasysanie śliny lub jej wyciek z ust,
  • nienormatywne połykanie,
  • nieprawidłowa artykulacja głosek, najczęściej /s/, /z/, /c/, /dz/, /sz/, /rz/, /cz/, /dż/, /ś/, /ź/, /ć/, /dź/, /t/, /d/, /n/, /l/,
  • słabo wyrażona mimika twarzy lub wzmożona mimika w spoczynku,
  • zaburzenia ortodontyczne,
  • problemy z postawą (hipo-/hipertonia),
  • parafunkcje (np. ssanie kciuka, obgryzanie paznokci, przygryzanie policzków),
  • trudności w koncentracji uwagi,

Konsekwencje zaburzeń miofunkcjonalnych:

  • pogłębienie, inicjacja, nawracanie wad zgryzu,
  • z powodu ucisku i tarcia języka na dziąsła może powstać paradontoza,
  • niewłaściwa artykulacja, niewyraźna wymowa,
  • problemy ze stawami skroniowo – żuchwowymi,
  • trudności w karmieniu/jedzeniu,
  • niekorzystny wyraz twarzy (twarz adenoidalna),
  • chrapanie,
  • częste infekcje górnych dróg oddechowych/ucha środkowego,
  • zaburzenia koordynacji całego ciała.

Głównym celem terapii miofunkcjonalnej jest przywrócenie prawidłowego napięcia i funkcji w obrębie jamy ustnej, czyli zwarcie warg, uzyskanie prawidłowej pozycji spoczynkowej języka, żuchwy, ust, wypracowanie prawidłowego wzorca połykania, toru i typu oddychania.

 

Terapia przygotowująca do korekty i po korekcie wędzidełka językowego

Ankyloglosja, czyli skrócone wędzidło języka, to schorzenie, które bardzo często wymaga interwencji specjalisty (chirurga stomatologicznego bądź laryngologa). Skrócone wędzidełko wpływa niekorzystnie na artykulację, ruchomość narządów artykulacyjnych, spożywanie pokarmu, higienę jamy ustnej, a także sprzyja powstawaniu wad zgryzu.

Skrócone wędzidło powstaje na etapie życia płodowego, zbudowane jest z włókien kolagenowych, zatem nie jest możliwe jego rozciągnięcie, bądź samoistne wydłużenie.

Podczas neurologopedycznej oceny wędzidełka sprawdzana jest jego długość, budowa, funkcje oraz występowanie objawów współistniejących.

Przed korektą wędzidła, należy odpowiednio przygotować język. Dzięki temu terapia po zabiegu będzie krótsza oraz efektywniejsza. Ćwiczenia czynne oraz bierne (masaż logopedyczny) najlepiej rozpocząć około cztery tygodnie przed planowanym zabiegiem.

Po korekcie konieczne jest wdrożenie systematycznych ćwiczeń czynnych oraz biernych (masażu logopedycznego). Zapobiega to powstaniu zrostów trwale ograniczających ruchomość języka oraz skutecznie usprawnia narządy artykulacyjne. W konsekwencji poprawia się jakość wymowy oraz wyeliminowane zostają nieprzyjemne objawy sprzed zabiegu.

Zaufali nam

Umów wizytę